Deniz 3 yaşında, kardeşi 11 haftalık!

Bugün işte tam üç yıl önce bu gün aramıza beklenenden bir ay erken olmak üzere Deniz katıldı.
Tam bugün aramıza Deniz katıldıktan 3 yıl sonra bugün ben 2. çocuğuma tam tamına 11 hafta 0 günlük hamileyim.
Deniz'in doğumunu hatırlıyorum daha doğuma bir ay olduğu için ne çantamız hazır ne kendimiz. Gecenin bir yarısı su içinde uyanıyorum kesem patlamış şoktayım. Remzi o daha da şokta koridorda bir ileri bir geri gidip geliyor. Toparlanıyorum bir yandan gecelik, sabahlık, terlik vs hazırlıyorum bir yandan yeni alınan bebek kıyafetlerini makineye atıyorum ki eve geldiğimizde oğlumun giyecek kıyafeti olsun. Bir yandan odasını düzenliyorum bir yandan "Remzi kendine gel" diyorum. Son olarak bir duş alıyorum ama neye fayda kesem patlamış şarıl şarıl suyum geliyor. Hazırlanıyorum Remzi arabayı getiriyor. Yan komşumun kapısını çalıyorum, karşımda Cem .. Şey Cem doğuruyorum galiba diyorum evin anahtarını veriyorum. Cem şokta, şansa annesi İstanbul'da tamam diyorlar sen hiç merak etme.. Arabaya gidiyorum isstikamet Florance Nightingale Acilden giriyorum. Acildeki hastabakıcı anlamıyor trafik kazası için mi geldiniz diyor. Hayır diyorum doğum için geldim aceleyle bir sedyeye alıyorlar doğru doğum katına. Doktorumla konuşuyorum rahat ol diyor doğuma daha var. Saat 10'a kadar bekliyorum doktorlar gelip gidip kontrol ediyor ama daha doğuma var diyor hepsi. Doktorum 10 da geliyor sonunda çocuk için içeride yeterince su var bekleyelim diyor. Sancılar her 5 dakikada bir düzenli geliyor ama daha erken...
Saat 12 de epidural için geliyorlar ve epidurali takıyorlar ayaklarım uyuşuyor ama sancılar dinmiyor. İlk dozu saat 4 de doktoruma yalvararak alıyorum ama daha doğuma var diyor ve yarım doza izin veriyor. Annem bu arada Ankaradan gelmiş şok içerisinde yanımda içi gidiyor kızını öyle görünce ama dayanıyor. Remzi'nin omzunda bekliyorum. Saat 6 epiduralin etkisi geçmiş doktoruma yalvarıyorum 2. doz diye 2. yarım doz geliyor 6.30 gibi ama diyor ama doğum gece yarısı gibi görünüyor o yüzden biraz daha dayan diyor bu epiduralin de bir sınırı var. 8.30 da 3. dozu alıyorum ve tama diyorlar yeterli açıklık var doğum olabilir. saat 9 -9.30 arası doğumhanedeyim Remzi'de benim yanımda bir kaç acemice hareketten sonra suni sancının etkisi ve tam doz epiduralin rahatlığıyla saat 10 da Deniz'i kollarıma alıyorum. 18 saat sancı çekiyorum gece 4 de başlayan maraton akşam 22 de bitiyor. Bende bitkinim. Deniz erken doğduğu için küveze gidiyor. Saat 11 de odamızda buluşuyoruz. Hayatımda böyle bir duygu yaşamadım oğlumu kollarıma veriyorlar tekrar bu sefer güçlü sağlıklı ve mutluyum. Mutluluk gözyaşları akıyor ağlıyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum bilemiyorum ama kucağımdan bırakmakta istemiyorum. Hemşireler süperler herşeyi yapyorlar emzirmeyi öğretiyorlar altını değiştiriyorlar herşeyi kontrol ediyorlar. 4 Nisan 2009 böyle bir gündü işte. Şimdi 3 yıl geçti nasıl geçti bilmiyorum. Herşey gözümün önünde hastaneye ziyarete gelenler, eve gelince Nazan Teyzenin yemekleri, Annemin bana bakışları, Benim Deniz'e bakışlarım, yeni doğan sarılığı, topuk testinin yanlış çıkması, 40'ının çıkması, 3. ayımızda olduğumuz sünnet, Işılay ile geçirdiğimiz inanılmaz sünnet gecesi, ilk dil döndürmesi, ilk kahvaltısı, ve tüm kahvaltıları :), emeklemesi, yürümesi, ilk kelimeleri, organik pazar günlerimiz, ilk Deniz'e girmesi, 3 yılda o kadar çok şey varki şimdi filmi başa sarıyorum daha tecrübeli daha olgun olarak 2. bebeğimi iki aşkımla beraber bekliyorum.
İyiki Doğdun Deniz'im iyiki benimsin.